9ο και... γράμματα σπουδάματα...

Γεια σας παιδιά! Παρασκευή  σήμερα, μία ημέρα πριν το τέλος της Σαρακοστής και την έναρξη της Μεγάλης ή Αγίας εβδομάδας και θα ξεκινήσουμε αλλιώτικα! Δε θα έχουμε εργασίες, παρά μόνο αναγνώσεις και δημιουργικά παιχνίδια!!! Θα μιλήσουμε, θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε για την ΑΓΑΠΗ , που είναι το μεγάλο μήνυμα αυτών των ημερών. Ο Χριστός σταυρώθηκε από αγάπη για τους ανθρώπους! Μέσα από το υπέροχο, τρυφερό παραμύθι της Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου που έχει τίτλο «Πασχαλιά και πασχαλίτσα» "Σ΄ έναν κήπο μια φορά, φούντωσε και άνθισε μια πασχαλιά.  Άνοιξη είχε φτάσει και κόντευε πια το Πάσχα και όλα τα φυτά είχαν φορέσει τα καλά τους.  Καμάρωνε η πασχαλιά τα ευωδιαστά της ανθάκια, αλλά ένιωθε ακεφιά. Ξάφνου ο ουρανός γέμισε σύννεφα και ξέσπασε μια φοβερή καταιγίδα! Όταν η καταιγίδα σταμάτησε, βγήκε το ουράνιο τόξο και ο λαμπερός ήλιος. Τότε τίναζε τα κλαδιά της η πασχαλιά και είδε ένα μικρό κόκκινο ζουζούνι με μαύρες βούλες γαντζωμένο σε ένα από

  Πριν από πάρα πολλά χρόνια ζούσε ένας γέρος τσαγκάρης. Το όνομά του ήταν Πανώφ. Ο μπαρμπα-Πανώφ δεν ήταν πλούσιος. Όλη η περιουσία του ήταν ένα μικρό δωμάτιο που έβλεπε στον δρόμο του χωριού. Η γυναίκα του είχε πεθάνει πριν από πολλά χρόνια και τα παιδιά του είχαν πια μεγαλώσει και είχαν φύγει από το σπίτι του. Δεν είχε πια κανένα κοντά του... Είναι βράδυ παραμονής Χριστουγέννων. Ο μοναχικός ηλικιωμένος τσαγκάρης, μπαρμπα-Πανώφ, κατεβάζει από το ψηλό ράφι το παλιό καφέ βιβλίο, κάθεται στην αναπαυτική πολυθρόνα του και αρχίζει να διαβάζει... Διαβάζει από το βιβλίο την ιστορία της γέννησης του Χριστού, την ιστορία δηλαδή των Χριστουγέννων. Καθώς διαβάζει, διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό του... Πόσο θα ήθελε να πρόσφερε ο ίδιος καταφύγιο στον Ιωσήφ, τη Μαρία και τον νεογέννητο Χριστό! Διαβάζοντας, όμως, για τους τρεις μάγους και τα πολύτιμα δώρα που έφεραν στον Χριστό, σκέφτεται με λύπη πως, αν ο Χριστός ερχόταν στο σπίτι του, ο ίδιος δεν θα είχε τίποτα να του δώσει. Ξαφνικά, ένα

Τὰ Πτερόεντα δῶρα (1907) - Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης    "... Ο Άγγελος δεν εύρε παρηγορίαν. Επήρε τα πτερόεντα δώρά του – το άστρον το προωρισμένον να λάμπη εις τας συνειδήσεις, την αύραν, την ικανήν να δροσίζη τας ψυχάς και την ζωήν, την πλασμένην δια να πάλλη εις τας καρδίας, ετάνυσε τας πτέρυγας και επανήλθεν εις τας ουρανίας αψίδας..." ΤΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ ΔΩΡΑ Ξένος τοῦ κόσμου καὶ τῆς σαρκός, κατῆλθε τὴν παραμονὴν ἀπὸ τὰ ὕψη, συστείλας τὰς πτέρυγας ὅπως τὰς κρύπτῃ, θεῖος ἄγγελος. Ἔφερε δῶρα ἀπὸ τὰ ἄνω βασίλεια διὰ νὰ φιλεύσῃ τοὺς κατοίκους τῆς πρωτευούσης. Ἦτον ὁ καλὸς ἄγγελος τῆς πόλεως. Ἐκράτει εἰς τὴν χεῖρα ἓν ἄστρον καὶ ἐπὶ τοῦ στέρνου του ἔπαλλε ζωὴ καὶ δύναμις, καὶ ἀπὸ τὸ στόμα του ἐξήρχετο πνοὴ θείας γαλήνης. Τὰ τρία ταῦτα δῶρα ἤθελε νὰ μεταδώσῃ εἰς ὅλους ὅσοι προθύμως τὰ δέχονται. Εἰσῆλθεν ἐν πρώτοις εἰς ἓν ἀρχοντικὸν μέγαρον. Εἶδεν ἐκεῖ τὸ ψεῦδος καὶ τὴν σεμνοτυφίαν, τὴν ἀνίαν καὶ τὸ ἀνωφελὲς τῆς ζωῆς ζωγραφισμένα εἰς τὰ πρόσωπα τοῦ ἀνδρὸς

Μαζί με τις ευχές για Καλή Ανάσταση, μερικά από τα καλύτερα ελληνικά ποιήματα για το Πάσχα. Την υποκειμενική μου προτίμηση δεν θα την κρύψω: το απλοϊκό μα γνήσιο «Μοιρολόι της Παναγιάς», η λαμπρή «Ημέρα της Λαμπρής» του Σολωμού, οι τρεις ύμνοι του Σικελιανού, το «Τραγούδι του Σταυρού» μα κυρίως «Το τροπάριο της Κασσιανής» του Παλαμά, και τέλος η πικρή, μεταφορική «Μεγάλη Παρασκευή» του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, νομίζω, ξεχωρίζουν. Χρόνια Πολλά! Δημοτικό, «Μοιρολόι της Παναγιάς» Δημοτικό, «Τάξε του Χάρου καμπουχά» Δημοτικό, «Με γέλασάνε τα πουλιά» Δημοτικό, «Το περιβόλι του Χάρου» Δ. Σολωμός, «Η ημέρα της Λαμπρής» Κ. Παλαμάς, «Το τραγούδι του Σταυρού» Κ. Παλαμάς, «Γιορτές» (απόσπασμα)

  Χανς Κρίστιαν Άντερσεν   Στο δάσος, ψηλά στην απότομη ακτή, αντίκρυ στο ανοιχτό πέλαγος, έστεκε μια πολύ γριά βελανιδιά. Ήταν ακριβώς τριακοσίων εξή­ντα πέντε ετών, μα για το δένδρο, όλος αυ­τός ο καιρός δεν ήταν παρά μόνο μερικές δικές μας μέρες. Εμείς είμαστε ξύπνιοι τη μέρα και κοιμόμα­στε τη νύχτα και τότε βλέπουμε τα όνειρά μας. Το δένδρο είναι ξύπνιο τρεις ολόκληρες εποχές και κοιμάται μόνο σαν έρχεται o χειμώνας. Ο χειμώ­νας είναι η νύχτα της – ύστερα από μια ατέλειωτη μέρα που τη λένε άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπω­ρο.  Πολλά ζεστά καλοκαιρινά πρωινά, τα Εφήμερα, αυτές οι μυγούλες που ζουν μονάχα μια μέρα, χόρευαν ολόγυρα στην κορφή της, χαρούμενα κι ευτυ­χισμένα, και ύστερα ακουμπούσαν για μια στιγμή σε κάποιο δροσερό, πράσινο φύλλο της Βελανι­διάς. Και τότε η Βελανιδιά έλεγε:  «Καημένη μυγούλα! Ολόκληρη η ζωή σου είναι μια μέρα! Πόσο σύντομη είναι και πόσο θλιβερή!»  «Θλιβερή! Γιατί το λες αυτό;» απαντούσε τότε το Εφήμερο.  «’Όλα γύρω μου είναι πλημμ

Μια μεγάλη συλλογή από σημαντικά δημοτικά και κλέφτικα τραγούδια του ελληνικού λαού. Της Δέσπω Μπότση -Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν. Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι; -Ούδε σε γάμο ρίχνονται ούδε σε χαροκόπι. Η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια. Αρβανιτιά την πλάκωσε στου Δημουλά τον πύργο: «Γιώργαινα, ρίξε τ’ άρματα, δεν είναι εδώ το Σούλι. Εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των Αρβανίτων». «Το Σούλι κι αν προσκύνησε, κι αν τούρκεψεν η Κιάφα, η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκαμε, δεν κάνει». Δαυλί στο χέριν άρπαξε, κόρες και νύφες κράζει: «Σκλάβες Τούρκων μη ζήσωμε, παιδιά μ’, μαζί μου ελάτε» και τα φυσέκια ανάψανε, κι όλοι φωτιά γενήκαν. * Μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες Μαύρη, μωρέ, πικρή ζωή που κάνουμε Μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες, εμείς οι μαύροι κλέφτες Ποτέ, μωρέ, ποτέ μας δεν αλλάζουμε, ποτέ μας δεν αλλάζουμε και δεν ασπροφορούμε Όλη, μωρέ, όλη μερούλα πόλεμο

Ταινία μεγάλου μήκους που γυρίστηκε εξ' ολοκλήρου στην Κάσο το 1999. Σκηνοθέτης ο Ηλίας Μαλανδρής και παίζουν κυρίως ερασιτέχνες ηθοποιοί. Βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Ανδρέα Καρκαβίτσα. Την μουσική είχαν γράψει τα "Παλαιϊνά Σεφέρια" ενώ ακούγεται κι ένα τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου. Τραγουδούσαν η Ειρήνη Δερέμπεη και ο Ανδρέας Σμυρνάκης. Πρωταγωνιστούν : Ααμέτ Τζόρτα, Ντίνα Ρίτσου, Ανδρέας Κλεμάι, Αννα Κοκκίνου, Ηλίας Μαλανδρής Jr, Νίκος Ζαχάρης, Ιουλία Ασπρά, Γιάννης Πυλωνίτης, Μιχάλης Χατζημανώλης, Συμέλα Αθανασιάδου, Ειρήνη Ηλία, Ακης Χατζηπέτρος, Εμμανουήλ-Γιώργος Μουτάκης, Σωτηρία Χατζή, Δημήτρης Φο΄κας, Ηλίας Βελούδος, Κατερίνα Χριστοπούλου και οι Βασίλης Μπισμπίκης,Άρης Παπαδημητρίου, ο μικρός Δημήτρης Κοτσαρίδης.

(από το βιβλίο «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου») Στά θαλασσινά τα μέρη ρίχνουνε τον Σταυρό, ύστερ' από τη Λειτουργία των Θεοφανίων. Έτσι τον ρίχνανε καί στην πατρίδα μου, κ' ήτανε ένα θέαμα έμορφο και παράξενο. Ξεκινούσε η συνοδεία από τη μητρόπολη. Μπροστά πηγαίνανε τα ξαφτέρουγα και τα μπαϊράκια, κ' ύστερα πηγαίνανε οι παπάδες με τον δεσπότη, ντυμένοι με τα χρυσά τα άμφια, παπάδες πολλοί κι αρχιμαντρίτες, γιατί η πολιτεία είχε δώδεκα εκκλησίες, και κατά τις επίσημες μέρες στις μικρές ενορίες τελειώνανε γλήγορα τη Λειτουρ­γία και πηγαίνανε οι παπάδες στη μητρόπολη, για να γίνεται η γιορ­τή πιο επίσημη. Οι ψαλτάδες ήτανε και κείνοι κάμποσοι κ' οι πιο καλλίφωνοι, και ψέλνανε με μεγαλοπρέπεια βυζαντινά, δηλαδή ελ­ληνικά, κι όχι σαν σήμερα πού τρελλαθήκαμε και κάναμε την ψαλ­μωδία μας σαν ανάλατα και ξενικά θεατρικά τραγούδια. Από πίσω ακολουθούσε λαός πολύς. Σαν φτάνανε στ' Αγγελή τον Γιαλό, όπως λέγανε κείνη την ακρογιαλιά, ο δεσπότης με τους παπάδε

Ταξίδευε ὁ Δεσπότης ἀπό τόν Ἀρχάγγελο γιά τό Σολόβσκι. Μέ τό ἴδιο καράβι ταξίδευαν καί προσκυνητές. Ὁ καιρός ἦταν θαυμάσιος, φύλλο δέν τρεμοσάλευε. Οἱ προσκυνητές ἀπολάμβαναν τό ταξίδι ἄλλοι κολατσίζοντας, ἄλλοι σιγοτραγουδῶντας, κάποιοι ξαπλωμένοι στήν κουβέρτα τοῦ πλοίου. Κάμποσοι συζητοῦσαν μαζεμένοι σέ συντροφιές. Ἔτσι συλλογίστηκε κι ὁ Δεσπότης νά βγεῖ λίγο νά ἀνασάνει καί νά χαρεῖ τό ὡραῖο ταξίδι. Πλησίασε στήν κουπαστή γιά νά παρακολουθήσει τήν κουβέντα τῆς συντροφιᾶς. Εἶναι περίεργος νά καταλάβει τί λέει ἐκεῖνος ὁ χωρικός μέ τό μαῦρο σκοῦφο πού ὅλο δείχνει μέ τό δεξί του χέρι κι οἱ ἄλλοι τόν ἀκοῦνε μέ προσήλωση καί τόσο ἐνδιαφέρον. Κοίταξε κι ὁ Δεσπότης πρός τήν ἴδια κατεύθυνση πού ἔστρεφαν νά δοῦν κι οἱ ἄλλοι μά δέν ἔβλεπε παρά μονάχα μιά ἀπέραντη γαλάζια θάλασσα πού ἄστραφτε κάτω ἀπό τό φῶς τοῦ ἥλιου. Ὅταν ὁ χωρικός πρόσεξε πώς κοίταζε ὁ Δεσπότης, σά νά ντράπηκε λίγο καί σταμάτησε τήν κουβέντα του, βγάζοντας τον σκοῦφο καί χαιρετῶντας μέ σεβασμό. Τότε πρόσεξαν κι οἱ ἄλλοι τ